De man die ons op http://twitter.com/GeheimDagboek meerdere keren per dag trakteert op verrassende citaten uit Warrens Geheim dagboek is Rutger Vahl, een 37-jarige freelance-journalist (hij heeft ook een persoonlijke twitter). Rutger is geen onbekende op de Hans Warren Homepage – eerder leverde hij bijvoorbeeld bijdragen over de watersnoodsramp in Warrens dagboek en recent nog over het straatnaamlot dat Warren deelt met Belcampo.

Ik ben pas met de dagboeken in aanraking gekomen na de dood van Warren. Ik was meteen verkocht, heb de hele serie aangeschaft en alle delen inmiddels meerdere keren gelezen (wat helpt bij het zoeken naar citaten). Ik zie de dagboeken als een grote psychologische bildungsroman. Omdat Warren relatief weinig over de buitenwereld schrijft – vooral over zichzelf -, en nauwelijks interesse heeft in de actualiteit (zoals Willem Oltmans), blijven de boeken een enorme zeggingskracht houden en doen ook de oudste delen niet gedateerd aan. Ik vind Twitter een heel geschikt kanaal om de rijkdom van Warrens dagboeken onder de aandacht te brengen. De beperking is het maximum van 140 tekens, waardoor veel passages bij voorbaat afvallen. Maar er blijven genoeg leuke, boeiende en ontroerende observaties en one liners over. In de citaten probeer ik alle thema’s uit het dagboek aan bod te laten komen. Dus ook de zoveelste waarneming van een kiekendief komt eens in de zoveel tijd langs…

Ik zie trouwens wel verwantschap tussen het dagboek en Twitter. Naar mijn mening is de essentie van Twitter dat je aan de buitenwereld wilt laten weten dat je bestaat (‘dit ben ik, dit doe ik, dit vind ik interessant, dit niet’). Dat was volgens mij ook de belangrijkste reden waarom Warren een dagboek bijhield. Hij zegt dat op diverse plaatsen in het dagboek. Verder wordt er van Twitter vaak gezegd dat het ‘doelloos geklets’ is. Ook Warren merkt in zijn (latere) dagboeken vaak op dat hij in feite niets te melden heeft maar toch weer zijn schrift erbij pakt en notities maakt. Overigens denk ik dat het zogenaamde doelloos geklets op Twitter helemaal niet zo doelloos is, en in het geval van Warren levert het zelfs mooie literatuur op.

Ik zie uit naar het laatste deel, dat uiteraard ook snel een plaatsje zal krijgen in de twitter. Toen ik de recensie in Trouw las, moest ik weer denken aan het interview met Warren in de Volkskrant, medio jaren negentig: “Ze citeren altijd de meest schandalige passages, nooit de mooiste.” Ik wil dat op Twitter dus anders doen.