Ik trek de lade gedachteloos open, en ooh. Je hebt op de BBC een programma The Repair Shop waar mensen met minstens vier rechterhanden toegetakelde spulletjes de oude luister teruggeven. Een gammel pianostoeltje waarop moeder ooit zat, een roestige speelgoeddubbeldekker waarmee vroeger iemand speelde, noem maar op. Dingen waarvoor niemand een cent zou geven, maar die voor één iemand een miljoen waard zijn. Wanneer die autobus opnieuw blinkt of die pianokruk weer benut kan worden, komen de tranen bij de bezitter, of meer. Ooh, wat begrijp ik die emotie, dat sentiment vreselijk goed. Het is niet alleen het souvenir dat is opgeknapt, het zijn heerlijke herinneringen die hun glans herkrijgen. En dan de lade, wat die allemaal onthult. Een doos vol kroontjespennen, ‘Balance Spring Pen’ staat op het heftig oranje etiket. Geen idee wat Hans er ooit mee deed, geen idee waarom hij ze een leven lang bewaarde. Zijn pasje, Warren J.A.M., van de Zeeuwse Bibliotheken. De gele telefoon, de aller-, aller-, allereenvoudigste, gekocht toen het niet meer zo goed met hem ging, zodat hij me altijd kon bereiken. En dan het wekkertje, het wekkertje dat elke avond om 23:34 uur afliep, het einde van de werkdag. Het wekkertje ook waaraan ik de titel ontleende van mijn Hans-boek, Het wekkertje van 23:34. Het ding oogt verwoest, zelfs niet meer te redden bij The Repair Shop. Toch ga ik, met mijn vijf linkerhanden, aan de slag. En even later is het weer 23:34, en meer, veel meer, ooh.

MARIO MOLEGRAAF