Sinds de dood van Warren heeft Mario Molegraaf het gevoel “doof over de wereld te gaan”. Zo vertelde hij afgelopen woensdag bij de onthulling van de plaquette aan de Deesche watergang. Wanneer Warren en Molegraaf op die plek samen vogels keken, dan zorgde Molegraaf voor de ogen en Warren voor de oren.

Vogels kijken. Hans Warren en ik waren ruim drieëntwintig jaar samen. Wanneer waren we het meest een paar, een logische combinatie? Onder meer als we werkten aan boeken. Ons huis aan het Pijkeswegje, aan de zuidkant van Goes, was een boekenfabriekje. Maar een paar waren we ook bij het vogelkijken. Een paar, de een vult de ander als vanzelfsprekend aan, hij zorgde voor de oren en ik voor de ogen. Ik had aan één blik genoeg, hij aan één geluidje. Hij kende het allemaal, de woemp van de roerdomp, het tuk van de rietzanger, het kirri-kirri van de visdief, en vooral natuurlijk het jodelgefluit van zijn geliefde zwartkoptuinfluiter.

Klik hier voor de volledige tekst van de toespraak van Molegraaf.

Woensdagavond was er bovendien nog een bijeenkomst in de Zeeuwse Bibliotheek ter gelegenheid van het verschijnen van de nieuwe Spiegel, georganiseerd door de PZC. Een samenvatting van de lezing die Molegraaf daar hield is hier te vinden op de website van de PZC (eenmalige registratie verplicht).