Deze week ontvingen wij van Hannie Oele een vrije vertaling van Warrens beroemde gedicht Thuiskeer in Zeeland in het dialect dat Warren zo goed kende, het Zuid-Bevelands.

T’rug in Zeêland
M’n land – m’n arte, `k bin wee t’rug
in ’t woôien van je volle zummer,
loom languut lig ik op m’n rik,
ik bin ik oaltied nog dien droômer.

Zò varr’ as a j’n oôgen kieke
ruse boômen oôg’ en lucht’;
koere duven liek as waeter
achter blomdieken – uut zicht.

Ik bin wee t’rug, ligge te rusten
op bèddetjes van minnekruud,
en dienke – twint a `k eêl goed luust’re:
me bin glad eênder van geluud.

Mie glans vernist et licht de stengels,
boômaegen doe de varten toe;
en tegen d’oôge zouten `emel
stroôie vlaegen wind et klokgeluu.

M’n lief kan oalles wee t’rugkenne:
de karper op de waetergank,
et oôi, en `t ziengen: zeeuwse stemmen,
de zoete boônen, schelven vlas.

Ier lig ik wee. `k Droôme joe droômen
in ’t alve duuster, naebie blie:
ik wier wee kind, ik wier een boôm,
een regel uut een `emels vèèsje.