Tag archieven: Martin van der Kamp

Augusta Peaux in Simonshaven

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze maand: Simonshaven, onder de rook van Spijkenisse.

26 feb. [1977] – Bij het lezen van gedichten voor de Spiegel stuit ik in de bundel Nieuwe Gedichten van Augusta Peaux op ‘Eenzaam Kerkhof’. Een erg goed vers, bevlogen, met iets mysterieus. Het is niet zozeer geschreven als wel gedicteerd. Hier is van echte inspiratie sprake, die stamelen deed, tot een extase voerde. De bundel bevat meer prachtige verzen, maar ‘Eenzaam Kerkhof’ maakt dat ik alles wat Augusta Peaux geschreven heeft ga lezen. (…)

30 april [1994] – 10.20 – (…) Gistermiddag maakten we een natuurtocht. (…) Via Hellevoetsluis reden we naar het aardige plaatsje Simonshaven waar op 2 november 1859 Augusta Peaux is geboren. We hadden ons daar niet op voorbereid, zodat we niet goed wisten waarnaar uit te kijken. Toch herkenden we als vanzelfsprekend in een groot huis van een nare bruine kleur haar geboortehuis, en in het even buiten het dorp staande vriendelijke witte kerkje de kerk waar haar vader preekte. Thuis sloeg ik later haar sukkelige vers ‘Simonshaven’ uit Nieuwe Gedichten op, en het zal wel:

De witte kerk staat onder hooge boomen
gelijk een blanke zwaan
(…)
En ’t eenzame huis op den hoogen dijk,
bruin, grauw, van een kleur niet te noemen, dat staat er van alle kanten te kijk.

*

Op 2 september aanstaande is er in Simonshaven het vierde Augusta Peauxfestival. Een middag met poëzie, dans, muziek en beeldende kunst, in de tuin van het geboortehuis van Augusta Peaux. Medewerking van onder andere troubadour Willem, Jan Bontje, Mario Molegraaf en Renate Spierdijk. Aanvang: 13:00 uur, Ring 42 in Simonshaven. Zie ook onderstaand affiche.

 

Maasbracht

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp
landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en
werk van Hans Warren. Deze keer restaurant Da Vinci te Maasbracht.

4 juni [1995] – eerste pinksterdag, 21.30 – (…) Ik heb zoveel gekregen, zoveel ervaren, zoveel genoten. Gisteren hadden we gebakken ansjovis uit de Oosterschelde, vandaag paling in het groen, allebei waren superbe. Stevens, de visboer op de Goese markt, valt denk ik niet te overtreffen. Vergelijk dat eens met wat je krijgt in de meeste restaurants. In zo’n zaak als Da Vinci in Maasbracht, (…), dáár wordt met liefde gekookt. Maar meestal, (…), is het een routineklus, afgestemd op geld verdienen.

5 mei [1997] – 11.30 – Gisteren weer een vermoeiende dag. De uren in de auto waren een kwelling, m’n dikke buik en m’n zak zaten steeds in de klem. (…)
En we besloten nog een Zuid-Limburg tocht te maken. Bij Beutenaken bloeiden prachtig de vergeet-mij-nieten in het onderbos, de koekoek riep, de bostortel koerde, het zwartkopje zong. We hadden allebei verwachtingen van het eten in Da Vinci in Maasbracht. M. was in een stemming van overdreven lof, het woord superbe viel voortdurend. Z’n hoofdschotel was superbst, nooit had hij zo’n biefstuk gegeten. Nou, mijn hoofdgerecht, tong en tarbot, was ronduit smerig, het stónk. (…)

10 mei [2001] – 85 kg. – 10.30 – Voor mij is dit nog de enige herdenkingsdag. M. is net naar Goes vertrokken voor boodschappen. Ik ben uitgeput, het is gisteren bijzonder vermoeiend geweest. Het was héél mooi weer en ik wist hoe graag M. eruit wou. Ik had gepoept, durfde het te wagen en stelde een tocht naar Zuid-Limburg voor. Nou, ik heb het geweten. Wat ben ik afgebeuld!
(…) We besloten te gaan dineren in ‘Da Vinci’, de zaak van Margo Reuten in Maasbracht. Volgens mij wéér zo’n flop: hooggeprezen, lang door M gesteund, ik zogezegd ‘ een vervelende mopperkont’, maar ik vond het helemaal niks. Dé specialiteit van de kokkin is het bedenken van het juiste bord bij het gerecht. Of wie weet gaat het in haar geval wel andersom: is er eerst een bord, en wordt daarbij een gerecht verzonnen. Maar het smaakte allemaal nergens naar en duurde drie uur. Pas toen we thuis waren, om kwart over één, gaf M. me gelijk. Voortaan doen we het anders: we kopen gewoon iets in een wegrestaurant of tankstation.

Gezicht op Zutphen

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer: gezicht op Zutphen in februari.

Eind 1976 verscheen de eerste druk van de bundel “Zeggen wat nooit iemand zei” met het gedicht “Groet uit Lochem”. In de jaren zestig en zeventig spoorde Warren geregeld naar de Achterhoek voor bezoeken aan Paul Rodenko, broer en zus Palsenbarg en Jeanne Eeckelmans. Geciteerd is de met een geringe wijziging aangepaste versie uit de “Verzamelde Gedichten” (2002).

Groet uit Lochem
Dit was een ontdekkingsreis,
spelen: hoe zou jij het zien?
‘Stad aan de horizon’ bij voorbeeld,
neem Zutphen op deze nevelige
februarimorgen, de torens, de gouden bol
weerspiegeld in de trage IJssel.
Zeg, wat is Lochem in de winter
zonder jou, al fluiten zoete goudvinken,
al staat er met grote letters
zwart op hemelsblauw boven de kerkdeur:
‘Laat ons onze onderlinge
bijeenkomste niet nalaten (Hebr. 10).’
Ik stuur je daar een prentkaart van,
je zult lachen hoop ik, maar het is
koud vanavond, eenzaam en doodstil.
Ik wou dat ik in jouw rumoerige bedje lag
en met je spelen mocht.
Ik heb je nog nooit liefste genoemd,
nu noem ik je liefste, en dat helpt even.

Oostermiddenmeerweg bij Medemblik

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer de Oostermiddenmeerweg in de Wieringermeerpolder bij Medemblik.

27 sept 1943 –  Vanmorgen reisden Hein en ik al vroeg af naar de Wieringermeer. Via Utrecht, Amsterdam, Zaandam. Overvolle treinen. (…) Vanaf Schagen gefietst. De ontvangst bij Jannetje en Piet was buitengewoon hartelijk. We gingen met Piet de velden in. De oogst was al grotendeels binnen, enkel suikerbieten en bruine bonen stonden nog op het land. In een vaart langs Piets land lag een baggermolen, al een jaar buiten dienst, te verroesten en daar zijn we boven op geklommen. Je had dan een prima uitzicht over de uitgestrekte Wieringermeerpolder. Overal kronkelde dikke witte rook omhoog van brandend aardappelloof, loodrecht, want er was geen aasje wind. Het was zoel weer.

’s Avonds naar de IJsselmeerdijk. Er vielen brandbommen aan de Oostermiddenmeerweg. Waarschijnlijk is er geen plekje meer in heel Europa waar je de oorlog een dag totaal ontlopen of vergeten kan. (…)

 

Restaurant De Swaen te Oisterwijk

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer restaurant De Swaen te Oisterwijk.

21 maart 1993 – zondag, 10.30 – (…) We zijn gaan dineren in Oisterwijk, in het fameuze restaurant van Cas Spijkers dat een van de twee Michelinsterren kwijtraakte. We arriveerden tegen halfacht, na een rondrit door de mooie omgeving van Waalwijk in de avondschemering. De Swaen is ons niet erg bevallen. Van begin tot eind vervelende fouten: champagne met lang vervlogen prik als aperitief en een fles wijn te veel op de nota. En tussendoor een glas omgooien bij het inschenken (M. redde de toestand op het nippertje), twee keer serveren van een matige salpicon van zeefruit, wijn willen bijschenken uit een fles van een ander tafeltje. Echt lekker vond ik alleen een salade met ganzenlever, gerookte zalm en kreeft. (…)