‘Heeft u nog wat rebellen in de boekenkast?’ Vanwege het thema van de boekenweek (rebellen en dwarsdenkers) gaat Monic Slingerland vandaag in Trouw door haar eigen boekenkast op zoek naar rebellen. Ze komt uit bij Tijl Uilenspiegel, Ilja Leonard Pfeijffer en het Geheim Dagboek van Hans Warren: “Rebelse eerlijkheid die een eerlijke, onverhulde kijk op de realiteit biedt”.
Dit is de maand dat Marga Minco, een van de belangrijkste moderne auteurs, een groot jubileum viert. De schrijfster van Het bittere kruid kan toch genieten van het zoete leven, zoals ik zelf heb mogen ervaren. Bijvoorbeeld op 24 juni 1984. Marga Minco en haar man, de dichter Bert Voeten, meldden zich die dag kort na vijf uur bij ons thuis. Wat later kwamen Mai Spijkers en Bert Bakker, van de uitgeverij waar de boeken van zowel Hans Warren als Marga Minco verschenen. Daar zitten ze dan, keurig in het pak, op de divan van het huis aan het Pijkeswegje. Van links naar rechts Mai Spijkers, ikzelf hurkend voor een weelde aan pauwenveren, Hans Warren, Marga Minco en Bert Bakker. De maker van de foto, Bert Voeten, ontbreekt. Er volgde een bezichtiging van onze tuin, die zag er aldus Hans Warren in zijn dagboek ‘indrukwekkend uit met al het geboomte en de grasvelden, bijna een park. Wild, onverzorgd, aangenaam’. Weer was er een fotomoment. Daarna de maaltijd, zoals heel vaak bij ‘Inter Scaldes’ in Kruiningen. De borden zijn nét leeg op de in het restaurant gemaakte foto. De contacten tussen de 2e Oosterparkstraat en Pijkeswegje 1 bleven, een enkele ontmoeting, boeken met opdracht, correspondentie. In de brief van 19 februari 1993 komen ze allemaal nog een keer samen. De briefschrijfster Marga Minco, de kort voordien overleden Bert Voeten, Hans Warren en ik, Bert Bakker die van het uitgeverstoneel verdween en Mai Spijkers (in wie ze haar vertrouwen uitspreekt). Marga Minco, overlevende en overlever, op 31 maart 2020 honderd jaar.
MARIO MOLEGRAAF
Zelfs in het overlijdensbericht van Drs. P, ondanks of dankzij zijn sigaren heel oud geworden, klonk de vertrouwde toon. ‘Even uw aandacht graag!’ Hans Warren was een van de weinige serieuze literatoren die de plezierpoëzie niet negeerde. In zijn besprekingen en in zijn bloemlezingen schonk hij aandacht aan Drs. P. Andersom was er eveneens waardering. Beiden werkten mee aan het tijdschrift De Tweede Ronde en zo kwam het op 19 juli 1984 tot een ontmoeting. ‘Een aardige, beschaafde man, maar taal is enkel spel voor hem. Bij het weggaan maakte hij een paar hoofs-komieke buigingen,’ noteert Hans Warren. Drs. P maakte ook in dichtvorm enkele buigingen voor hem. Bijvoorbeeld in een ongedateerd vers waarin ‘oude knarren’ en ‘rond te darren’ feilloos rijmen op ‘Hans Warren’. Verder is er een fraaie hommage, geschreven op briefpapier van een hotel in Indonesië, met de datering 23 oktober 1986. Toen werd, kort na Hans Warrens vijfenzestigste verjaardag, zijn dichtbundel Tijd gepresenteerd, een heel evenement. Tom Lanoye sprak en Drs. P las met zijn stem uit duizenden dit gedicht voor over ‘drager van vertellerskruis, recensiedegen en poëtensteek’. Het Zeeuwse jongetje was volgens de zwaargewicht van het lichte gedicht ‘voorbestemd tot tronen – zegekarren!’ De vereerde vond dat, afgaande op wat hij in zijn dagboek schreef, te veel eer: ‘Ik sta te vaak oog in oog met de verstoteling van vroeger om de rol van vedette te kunnen spelen.’ Woorden waarbij je Drs. P kunt aanhalen: ‘Het is Hans Warren over wie ik spreek’.
MARIO MOLEGRAAF
Recent verscheen de voorjaarsaanbieding van uitgeverij kleine Uil. Naast veel andere mooie boeken, wordt ook het romandebuut van Eric de Rooij, één van de webmasters van deze website, aangekondigd. De wensvader wordt april 2020 verwacht!
Aanbiedingstekst:
Erik Poelman leidt al jaren een kalm bestaan als Leonie hem vraagt voor het vaderschap van haar kind. Haar vraag komt precies op het goede moment. Het bestaan thuis, met poes en man Aad, is een sleur geworden. In het verzorgingshuis waar hij werkt, gaat iedereen dood. Erik wil leven en het leven doorgeven. Dan benadert ook vriendin Sonja hem met de vraag of hij donor wil worden.
De wensvader gaat over veertigers op drift en oude mensen die het leven afronden. Een tragikomedie waarin mensen de strijd aangaan met hun lichamelijk verval, de biologische klok en smartphones. Terloops worden ethische dilemma’s rondom nieuw en voltooid leven aangesneden.
Klik hier voor de gehele voorjaarsaanbieding
Reserveren kan ook al. Hier bijvoorbeeld bij de uitgever , maar ook hier en hier
Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze maand: de Schelphoek nabij de voormalige haven te Borssele.
Maandag 28 augustus. [1939, natuurdagboek] – Vanmiddag toen we wilden gaan zwemmen in de Schelphoek, nèt voor we het water ingingen, zei Tannetje Meulenberg aarzelend: ‘Zeg?’ Niemand hoorde het, of iedereen deed of hij het niet hoorde. Ze vroeg nog eens: ‘Zeg?’ En toen nog niemand opkeek vroeg ik maar: ‘Ja?”Betje Rottier zegt dat het mobilisatie is. ’t Is “afgegeven” door de radio.’Er ontstond een hele opwinding. (…)
11 juni. [1941, natuurdagboek] – (…) Het is nu volop zomer. Gisteren is het kleedhok van de zwemvereniging aan de Schelphoek geplaatst en direct na thuiskomst ben ik met Izak gaan zwemmen. Het water was erg koud. Ik bleek nog vrij goed in vorm.
2 juli. [1941, natuurdagboek] – (…) ’s Avonds nog gezwommen in de Schelphoek. Een boerenvrouw in de Zeeuwse klederdracht, breiend aan de waterkant, met een druk spelend en pratend kind, in de absolute stilte, onder de parelmoerige, wazige atmosfeer. Een dwergstern plonsde telkens voor hen neer in het kalme vloedwater. Zó gewoon, en toch vervulde dat tafereel me met diep geluk. Het was zo mooi, ik keek als een buitenstaander, als iemand die lang afwezig is geweest en weer thuiskomt. Ik heb vaker zulke gevoelens, maar meestal kom ik er niet toe ze op te schrijven.
Geheim Dagboek 23 aug. [1943] – Jl. zaterdag, 21 aug. is Sibylle de hele dag bij ons geweest. (…) We zijn eerst gaan zwemmen in de Schelphoek, héél ver, naar een schip dat op stroom lag te wachten, maar door de sterke ebstroom konden we er niet bij komen. Op veertig meter er vandaan moesten we terugkeren. (…)
23 aug. [1947] – Ik kom nergens toe. Vanavond lag ik in de Schelphoek. Het water duister staalblauw, de zon nog warm, de droge landwind aangenaam. Ik had thuis gebaad, had nieuwe fijne kleren aan en was tevreden zo: niet zwemmen meer, enkel luisteren naar de stemmen van spelende kinderen, spieden naar een jongen die zich uitkleedde en in een te kort hemd stond: vaste, heel hoog aangetrokken billen. (…)
