Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer het voormalige restaurant De Brave Hendrik, Kerkstraat 30 in Hendrik-Ido-Ambacht.

Uit Geheim Dagboek:
16 jan. [1997] – 16 uur – Stralende zon, ook gisteren was het zulk weer. Daarom stelde ik een ritje voor, M. moest maar  een route verzinnen. (…) 
We zouden gaan eten in een gelegenheid die M. intrigeerde omdat hij een Michelinster heeft, maar door Lekker wordt genegeerd, De Brave Hendrik in Hendrik-Ido-Ambacht. We waren er om kwart over zes, en moesten er tot halftien vertoeven. Het duurde ruim een uur eer we iets kregen voorgezet. En tussen voor- en hoofdgerecht viel zo’n lange pauze dat je eetlust was verdwenen. Ik moet eerlijk zeggen dat m’n voorgerecht (slakjes met dun gesneden plaatselijke oude kaas) en de pot-au-feu (een sterke consommé geschonken op plakjes ossenhaas) lekker waren. Maar m’n hoofdgerecht, gegrilde griet in een zoete maderasaus, was een mislukking, Wat ons betreft blijft deze zaak uit Lekker. (…)

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer landgoed De Stippelberg.

Uit Geheim Dagboek:
15 juni [1999] – 15.40 – Gisteravond bracht ik tijdens het eten – asperges, gerookte ham – het naderende uitstapje ter sprake, wat M.’s plannen waren. Die vielen me mee. (…), en vervolgens de speurtocht naar nachtzwaluwen te maken in Landgoed de Stippelberg bij Milheeze. Ze zijn heel zeldzaam geworden. (…)Via een prachtige route reden we naar De Peel. We begonnen op te letten op de weg van Rips naar Milheeze, ik had het raam open , en vroeg M. te stoppen en de motor af te zetten als het terrein me geschikt leek. Toen we voor de tweede keer het rondje reden, hoorde ik niet ver van de Sitsvijver (sic) het onmiskenbare gesnor en geratel. (…) Ook het kwait-achtige geluid klonk. (…) Omstreeks één uur waren we thuis, (…).Ik heb m’n hoofdstuk over de nachtzwaluw nog eens nagelezen in Nachtvogels. Het is niet eens zo gek, het verraadt in stijl en aanpak wel sterk de invloed van Jac. P. Thijsse. Het boek verscheen op 17 november 1948, meer dan vijftig jaar geleden.