In De Groene Amsterdammer van deze week bespreekt Marja Pruijs het laatste Geheim Dagboek. In haar recensie, getiteld Een onthecht mensch, noemt ze dit deel “wederom een hoogtepunt in het Nederlandse ego-genre”.

Behalve met zijn schrijfstijl, die bondig is, adequaat en droogjes, heeft dat te maken met schrijvers vileine, rancuneuze en roddelzuchtige inborst. Deze vindt net voldoende tegenwicht in een trouwe, melancholieke en zelfhaterige kant om leuk te blijven. (…) Spaart hij zichzelf al geenszins (…), zijn schimpscheuten jegens anderen brengt hij ook met oprechte hartstocht.

Het is vooral “het onvermoeibare zelfonderzoek” waardoor Pruijs voor dit dagboek is gevallen:

Wat is de daad waarvoor ik mij het allermeest heb geschaamd? (…) Waarom moet ik altijd onder schuld gebrukt gaan?
(…)Warrens levensvragen komen niet voort uit een lidmaatschap, ideologie of geloof. Eerder uit een gevoel van onthechting.