Eerder op onze website vertelden we dat in Monnickendam Warrens gedicht Reiger op de gevel van een flat werd aangebracht. Deze gevel blijkt nu te zijn ingestort.

Directeur Ron Manuel van de Algemene Woningbouwvereniging Monnickendam (AWM) wacht nog op het onderzoeksrapport, maar wil op voorhand niet uitsluiten dat het metershoge muurgedicht op de kopgevel heeft bijgedragen aan het instorten van die gevel.

“We hoorden van bewoners wel dat er haarscheurtjes in het gedicht zaten, en we hebben direct de gedichten op de kopgevels van de andere flats onderzocht, maar daar was niets mis mee. Mogelijk blijkt uit het onderzoek dat we de muren van extra ankers moeten voorzien.”

(…)

In heel Waterland zijn muurgedichten aangebracht, een initiatief van Aréopagus, het inmiddels opgeheven centrum voor kerk, cultuur en samenleving. Op de flat aan de Corn. Dirkszlaan stond het gedicht ‘Reiger’ van Hans Warren. De gedichten zijn geschilderd op een laag cement die tegen de gevel is aangebracht.

De AWM beheert elf van dergelijke flats, waarvan er inmiddels zeven zijn gerenoveerd. “Ook op de andere flats staan muurgedichten, en die staan ook met hun kop vol op de wind. Vraag is of het extra verankeren van de muurgedichten het risico wegneemt. De flats worden elk jaar geïnspecteerd. En we weten niet of het instorten door die muurgedichten komt.”

Noordhollands Dagblad, 19 februari 2011

Tijdens zijn leven is Warren lange tijd bevriend geweest met de kunstenaar Rudolf Hagenaar. Warren was een groot bewonderaar van zijn werk. Bij uitgever Art Revisited verschijnt op 31 maart Rudolf Hagenaar. Leven en werk, geschreven door Jan Stassen.

Uit de flaptekst:

Rudolf Hagenaar (1927, Soerabaja – 2006, Goes) werkte van 1954 tot zijn pensioen als tekenleraar op het Goese Lyceum in Zeeland. Zijn hele leven tekende en schilderde hij, maar hij heeft lange tijd niet willen exposeren. De belangrijkste reden daarvoor was dat Hagenaar niet wilde schilderen om te verkopen. Hij maakte wat hij mooi vond, zonder zich te storen aan de heersende smaak.

Na een modernistische opleiding in Amsterdam, en een periode waarin hij oude meesters – van Caravaggio tot Vermeer – navolgde, kwam Hagenaar in het begin van de jaren zeventig tot een eigen stijl van figuratie. Zijn geïsoleerde mensfiguren en klassieke bouwwerken zijn teruggebracht tot hun meest pregnante aanwezigheid, hun volume scherp afgetekend in de omringende ruimte. Deze overweldigende aanwezige vorm roept vragen op. Waarom is dit zo weergegeven? Gaat het Hagenaar om volmaakte proportionering en schoonheid, of huilt hier de wind van de tijd? Of is het allebei? In dat geval zijn de woorden van de criticus Hammacher van toepassing: hier schildert iemand ‘met het geluk van de vervoering en het oude leed van de eindige werkelijkheid in de blik van de ogen’.
Zie: Uitgeverij Van Gorcum

Zoals we op 9 december berichtten, las Jos Versteegen tijdens De Langste Dag van de DBNL gedichten van Warren. Dit zijn de gedichten die hij voor deze gelegenheid koos:

Kaváfis (‘In de spiegel week een deur open’)
Voor een jonge dichter (‘Aardige brieven…’)
Een december negentien twee en zeventig (‘Je sprong langs me, naakt’)
Emancipatie (‘Uit het gehucht van zeven huizen en een varkenshok’)
Opstaan (‘Af en toe licht ik het laken op’)
Vooraf (‘High en dronken…’)
Kaute (‘Krijg ik je jasje?’)
Amarante (‘Alles mag ook wel eens berusten op schijn en bedrog’)
Winter (‘Sneeuw dwarrelt neer’)