Auteursarchief: Ronny en Eric

Uit de nalatenschap van Hans Warren – deel 36: D.A.F. de Sade

Momenteel werkt Mario Molegraaf aan de biografie van Hans Warren. Op zijn ontdekkingstocht door het leven van Warren stuit hij regelmatig op interessante vondsten. Op de eerste dag van elke maand deelt hij zo’n vondst met de bezoekers van onze website.

‘Wat is het schandelijkste boek dat je kent?’ vroeg uitgever Bert Bakker sr. eens aan Hans Warren. ‘De 120 dagen van Sodom,’ antwoordde die. ‘Dat moet je dan voor me vertalen,’ reageerde de ander. Zo gebeurde het ook, in september 1969 verscheen de eerste druk, in een oplage van tienduizend exemplaren. Het omslag was bedeesd, in veel schaduw is heel misschien iets van een borst te onderscheiden. Het grote succes van De 120 dagen van Sodom in ons taalgebied kwam pas toen de roman van deze opzwepende cover werd voorzien. Salonsadisme, maar D.A.F. de Sade (1740-1814) leent zich niet voor de salon. Hij vond ook zelf zijn geschrift ‘het schandaligste verhaal dat ooit verteld is sinds het begin van de wereld.’ Ik betwijfel of Warren en Sade gelijk hadden. De Koran is een aanzienlijk giftiger en gemener boek, helaas nog dagelijks in de praktijk gebracht ook. En later bleek Mein Kampf wreder en gevaarlijker danDe 120 dagen van Sodom. Maar ongetwijfeld verdient Sades roman een plaats op de top tien van meest verontrustende boeken aller tijden. Hans Warren zou nog veel meer proza van hem vertalen, soms met tegenzin, vanwege de manische monotonie van de auteur, maar zijn enthousiasme voor dit werk is altijd gebleven. Op 24 oktober 1956 blikt hij in zijn dagboek terug op zijn vijfendertigste verjaardag: ‘Van Mabel kreeg ik het boek waar ik al lang naar verlang maar dat je niet dikwijls aantreft: Les 120 Journées de Sodome van Sade, in de driedelige editie van Pauvert, aardige zwarte bandjes’. Onlangs stond ik op de weergaloze expositie Sade. Marquis de l’ombre, prince des Lumières oog in oog met het manuscript van De 120 dagen van Sodom, de beroemde en beruchte rol van ruim twaalf meter lang en elf centimeter breed, door Sade vanaf 22 oktober 1785 in de avonduren heimelijk volgeschreven in de Bastille. Mijn eerste gedachte: had hij maar, had Hans dit maar kunnen zien. Ook om andere reden is de confrontatie met dit schandalige manuscript ontroerend. Sade waande zijn levenswerk verloren en weende des larmes de sang (tranen van bloed) om het verlies. Pas aan het begin van de twintigste eeuw bleek iemand de rol te hebben gered. Maar daarmee was l’incroyable épopée d’un manuscrit(het ongelooflijke epos van een manuscript), zoals Gérard Lhéritier het noemt, nog lang niet voorbij. Met tact en geld (zeven miljoen euro) loste dezelfde zeer omstreden Lhéritier de kwestie voorlopig op, sinds maart 2014 is de mythische rol in het bezit van zijn Musée des Lettres et des Manuscrits. Gaat dat zien, en denk dan niet alleen aan de schrijver maar ook even aan zijn Nederlandse vertaler.

Mario Molegraaf


Elsloo

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp graven, gebouwen en landschappen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Voor deze aflevering reisde Martin af naar Elsloo, een plek waar Warren en Molegraaf in alle seizoenen graag kwamen.

19 april 1999
(…) Via Bemelen reden we naar Elsloo, naar de weitjes met de pinksterbloemen, M’s lievelingsbloem. Ze bloeiden uitbundig, de aronskelken begonnen ook al en de fruitbomen waren op hun mooist. Sommige deden aan scharen ballerina’s met wijduitstaande hoepelrokken denken. Hier en daar een zwalus, een koolwitje. Prachtige vergezichten, wat is het toch een mooi gebied.

9-9-99
(…) we maakten nog een korte rondrit door Zuid-Limburg. Ons geliefde pinksterbloemenweitje bij Elsloo bleek opnieuw bedekt met een lila waas: het stond er vol herfsttijlozen.

20 maart 2000
(…) Met het schilderij op de achterbank zijn we naar Zuid-Limburg gegaan. M. ontdekte in het weiland bij het kasteel van Elsloo al wat pinksterbloemen.

21 sep 2001
(…) Het hoogtepunt was: gaan kijken of in het weikand tussen Elsloo en Geulle de herfsttijlozen bloeiden, en dat deden ze, overvloediger dan ooit, ze leken wat dieper lila. Juist toen we daar waren, rond half vijf , brak de zon door. We waren allebei eventjes gelukkig.




Roman van Andreas Oosthoek bij Cossee

Van Andreas Oosthoek (Nieuwdorp, 1942) voormalig hoofdredacteur van de Provinciale Zeeuwse Courant en persoonlijke vriend van Hans Warren verschijnt in februari Het relaas van Solle, zijn romandebuut.

Over het boek:

De jonge Solle groeit op in de Zeeuwse polder van de jaren vijftig, waar hij later het familiebedrijf zal overnemen. Als boerenzoon op het gymnasium is hij een buitenbeentje, maar dan ontmoet hij de excentrieke Jacques – een ‘buutendieker’, net als hij. De jongens worden onafscheidelijk. Terwijl Solle zich sterk verbonden voelt met zijn geschiedenis en familie, wil de jonge baron Jacques Christophe d’Ulm de wijde wereld in. Hij wil een nomadisch bestaan leiden, de vrijheid opzoeken, flaneren langs de boulevards van Parijs. Behalve aan Solle heeft hij zich nooit kunnen binden. Ondanks hun zielsverwantschap, vertrekt Jacques naar Frankrijk. Het contact tussen de jongens blijft intensief, ook op grote afstand. Al bewegen hun levens in andere richtingen, ze blijven dromen van een toekomst met elkaar. Maar dan wordt Jacques getroffen door een onbekende ziekte, en verdwijnt alle hoop op een lang leven. Plotseling is hun tijd samen beperkt, en blijft Solle met niets dan herinneringen achter.

Seks in de biografie

De zojuist verschenen nieuwe aflevering van het Nieuw Letterkundig Magazijn is geheel gewijd aan het thema ‘Seks in de biografie’. Onder de auteurs
van nog niet voltooide biografieën die door de redactie zijn uitgenodigd, bevindt zich ook Mario Molegraaf. Zijn bijdrage ‘Seks in de biografie van Hans Warren’, zal te lezen zijn als januari-aflevering van onze serie ‘Uit de nalatenschap’.