Recent verscheen de voorjaarsaanbieding van uitgeverij kleine Uil. Naast veel andere mooie boeken, wordt ook het romandebuut van Eric de Rooij, één van de webmasters van deze website, aangekondigd. De wensvader wordt april 2020 verwacht!
Aanbiedingstekst:
Erik Poelman leidt al jaren een kalm bestaan als Leonie hem vraagt voor het vaderschap van haar kind. Haar vraag komt precies op het goede moment. Het bestaan thuis, met poes en man Aad, is een sleur geworden. In het verzorgingshuis waar hij werkt, gaat iedereen dood. Erik wil leven en het leven doorgeven. Dan benadert ook vriendin Sonja hem met de vraag of hij donor wil worden. De wensvader gaat over veertigers op drift en oude mensen die het leven afronden. Een tragikomedie waarin mensen de strijd aangaan met hun lichamelijk verval, de biologische klok en smartphones. Terloops worden ethische dilemma’s rondom nieuw en voltooid leven aangesneden.
Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze maand: de Schelphoek nabij de voormalige haven te Borssele.
Maandag 28 augustus. [1939, natuurdagboek] – Vanmiddag toen we wilden gaan zwemmen in de Schelphoek, nèt voor we het water ingingen, zei Tannetje Meulenberg aarzelend: ‘Zeg?’ Niemand hoorde het, of iedereen deed of hij het niet hoorde. Ze vroeg nog eens: ‘Zeg?’ En toen nog niemand opkeek vroeg ik maar: ‘Ja?”Betje Rottier zegt dat het mobilisatie is. ’t Is “afgegeven” door de radio.’Er ontstond een hele opwinding. (…)
11 juni. [1941, natuurdagboek] – (…) Het is nu volop zomer. Gisteren is het kleedhok van de zwemvereniging aan de Schelphoek geplaatst en direct na thuiskomst ben ik met Izak gaan zwemmen. Het water was erg koud. Ik bleek nog vrij goed in vorm. 2 juli. [1941, natuurdagboek] – (…) ’s Avonds nog gezwommen in de Schelphoek. Een boerenvrouw in de Zeeuwse klederdracht, breiend aan de waterkant, met een druk spelend en pratend kind, in de absolute stilte, onder de parelmoerige, wazige atmosfeer. Een dwergstern plonsde telkens voor hen neer in het kalme vloedwater. Zó gewoon, en toch vervulde dat tafereel me met diep geluk. Het was zo mooi, ik keek als een buitenstaander, als iemand die lang afwezig is geweest en weer thuiskomt. Ik heb vaker zulke gevoelens, maar meestal kom ik er niet toe ze op te schrijven.
Geheim Dagboek 23 aug. [1943] – Jl. zaterdag, 21 aug. is Sibylle de hele dag bij ons geweest. (…) We zijn eerst gaan zwemmen in de Schelphoek, héél ver, naar een schip dat op stroom lag te wachten, maar door de sterke ebstroom konden we er niet bij komen. Op veertig meter er vandaan moesten we terugkeren. (…)
23 aug. [1947] – Ik kom nergens toe. Vanavond lag ik in de Schelphoek. Het water duister staalblauw, de zon nog warm, de droge landwind aangenaam. Ik had thuis gebaad, had nieuwe fijne kleren aan en was tevreden zo: niet zwemmen meer, enkel luisteren naar de stemmen van spelende kinderen, spieden naar een jongen die zich uitkleedde en in een te kort hemd stond: vaste, heel hoog aangetrokken billen. (…)
Aan de hand van de
pasjes die iemand bezit, zou je bijna zijn of haar leven kunnen beschrijven.
Dit is, van voren en van achteren, een van de pasjes van Hans Warren. Klant bij
Christie’s. Op heel de wereld kon je met deze ‘Client Identity Card’ terecht,
maar hij gebruikte hem uitsluitend te Amsterdam. Een tijdlang had het beroemde
veilinghuis een volwaardig filiaal in Oud-Zuid, Cornelis Schuytstraat 57. Op
sommige gebieden, uitgerekend de gebieden die ons interesseerden, werden er veilingen
van het hoogste niveau gehouden. Juni 1989 durfden we voor het eerst de drempel
over. Volgens de dagboekschrijver meende M. ‘dat je op zo’n veiling voordeliger
kunt kopen’. Die eerste keer waagden we ons nog niet de zaal in, we boden
schriftelijk. We ‘wonnen’, zoals dat heet, drie stukken. Heel de administratie,
deels in Hans Warrens handschrift, is er nog. We zouden vaak naar Christie’s
terugkeren en er veel aanschaffen, al dan niet met het door mij veronderstelde
voordeel. De laatste keer was in november 2001, kort voor Hans’ dood. Vanwege
een andere verplichting waren we niet bij de veiling, maar de schriftelijke biedingen
hadden weer resultaat. Zo kon de dansende dakini, catalogusnummer 85,
worden afgehaald. Samen met een beeldje van Shiva. In het dagboek wordt de
verwerving vermeld: ‘Voor een redelijke prijs nog wel, samen zo’n f6.500’.
De nota, waarop de goede oude gulden al naar de marge is gedrukt, vertoont een nóg
iets redelijker prijs. Klantnummer 50740 bij Christie’s. Ik herinner me mooie
middagen op stijve stoeltjes, bieden, bieden, en als je het hoogste bood, was
het werkelijk of je won.
