Maandelijks archief: oktober 2018

Bioloog Victor Westhoff

Op zijn zwerftocht door Nederland fotografeert Martin van der Kamp landschappen, graven en gebouwen die verbonden kunnen worden met het leven en werk van Hans Warren. Deze keer: Prof. Dr. Victor Westhoff. 
Westhoff (Sitoebondo (Oost-Java), 12 november 1916 – Zeist, 12 maart 2001) was bioloog, dichter en natuurbeschermer. Zijn graf bevindt zich in Heilig Landstichting. Ter gedachtenis aan Westhoff zijn er in zeven natuurgebieden in Nederland bronzen beelden van Willem van der Velden geplaatst, met de tekst: hij observeert – hij beschrijft de natuur – in al haar verscheidenheid – telkens weer – hij volgt de natuur. Gefotografeerd is het beeld in de duinen van Terschelling, nabij de Badhuiskuil; een van de gebieden waarop Westhoff promoveerde.
cf. F. Saris, (2018), Natuurbescherming als hartstocht, Victor Westhoff (1916-2001), ISVW, Leusden.
3 feb. [1946] – Victor Westhoff behoort niet tot onze kring van Columbus-De Roode Lantaarn. Hij interesseert me als oud-NJN’er (niet dat ik zelf ooit lid van de NJN ben geweest) en omdat hij een gedicht aan de nagedachtenis van dr Thijsse heeft gewijd. Vorige week kreeg ik een (de enige?) bundel van hem in handen, gecyclostyleerd, Rijswijk, februari ‘45. Hij is fris, levenskrachtig, maar beslist geen groot dichter. Niettemin heeft hij soms tekenende beelden en regels, (…). Zijn verzen zijn muzikaal en vaak opvallend mooi van ritme, (…), Westhoff is een wetenschapsman. Maar deze strofen zullen mijn leven lang tot mijn poëtische bezit horen: de fitis in de berken, de varens en de velduilen zijn in het vervolg voor mij mede door hèm gestempeld.
15 maart [2001] – 88 kg. (…) 20.45 – (…) Op 12 maart is Victor Westhoff verongelukt, 12 november 1916 werd hij geboren in Indië. Hij zal de fitis dit jaar nét niet meer hebben gehoord, tenzij op een begenadigd plekje.

Uit de nalatenschap van Hans Warren 68 – Rik van Dam (1950-2018)

Had ik maar, was ik maar. Ik voel extra veel spijt als ik het overlijdensbericht onder ogen krijg van Rik van Dam (1950-2018). Aan de telefoon deed ik vaak afhoudend en afwerend tegen hem, met zijn vage verhalen en slome stem. Op de rouwkaart neemt hij postuum en juist pittig een beetje wraak op de wereld, want daar staat met zoveel woorden waarover steevast moeilijk werd gedaan: ‘levenspartner van Johan Polak’. Hans Warren en ik kenden Johan Polak en Rik van Dam goed, zie het Geheim dagboek en zie de uitvoerige correspondentie. Het is Koen Hilberdink allemaal ontgaan, een van de redenen dat zijn J.P.W.P. Het leven van Johan Polak (2017) zo’n armzalige biografie over de rijke uitgever is geworden. Johans rijkdom trok natuurlijk bepaalde figuren aan. Denk aan Antoine Bodar, inmiddels bekend als rechtlijnige R.K. priester (tussen haakjes: waarom worden motorclubs verboden en laat justitie de grote R.K. kindermisbruikbeweging ongemoeid?) en Frans Goddijn die met Johan Polak een officiële ‘maatschap’ aanging. Kind van de rekening was letterlijk Rik van Dam. O ja, hij kon een tijd in weelde leven. Johan liet hem in 1976 zelfs portretteren door Carel Willink, met vlinderdas. Rik kookte voor Hans en mij, heel lekker, kalfskoteletten en een ovenschotel met witlof. Hans wijdde een gedicht aan Rik: ‘Het beeld van polyester’ uit Tijd (1986). Johan bleef Rik afstandelijk als ‘zoon’ voorstellen. Maar ze bedienden zich in het badkamertje op het Pijkeswegje als vanzelfsprekend van één tandenborstel. Door Johans dwaze testamentaire beschikkingen en de bewindvoerder die vooral dacht aan zijn eigen belang raakte Rik in de problemen. Hij richtte zich tot ons, kort voor Hans’ dood, en we fabriceerden een verklaring om ondubbelzinnig duidelijk te maken dat hij was wie hij was: ‘levenspartner van Johan Polak’. Dat heeft blijkbaar geholpen, en op een zomerdag in 2002 is hij me uitvoerig komen bedanken. Toch nog iets goeds gedaan voor Rik, over wie Hans Warren dichtte: ‘Was elke beeldhouwer/ niet op dit volmaakte lijf verliefd?’

MARIO MOLEGRAAF