Deze week werd het herfstdagboek van Joost Prinsen door Susan Smit vergeleken met Geheim dagboek van Hans Warren. Volgens Smit, in ‘Goedemorgen Nederland'(KRO), haalt Prinsen niet het niveau van Warren. Het Parool van afgelopen week ziet in het nieuwe dagboek van Jan Wolkers (Dagboek 1972) dezelfde thema’s als in dat van Warren: de natuur, eten, en sex. Kortom, het dagboek van Hans Warren wordt nog steeds gebruikt als ijkpunt bij het beoordelen van nieuw verschenen dagboeken.

Mario Molegraaf stelde een bloemlezing samen van 100 gedichten over ziek zijn: Ik wou wel weer een beetje ziek zijn (Uitgeverij Bert Bakker). In het voorwoord schrijft hij over Hans Warren onder andere het volgende.

Míjn zieke, de dichter Hans Warren met wie ik bijna een kwarteeuw het leven deelde, bleef na zijn dood spreken.
Zo kreeg je te horen wat je anders nooit hoort. Zo kreeg de wereld te zien wat anders tussen twee mensen blijft.
Hij hield een gruwelijk en prachtig dagboek bij, ook in zijn laatste jaar, Geheim dagboek 2001. Het was geen gelukkig jaar.
Dat lag ongetwijfeld aan mij, maar ook een beetje aan hem. Het dagboek is als de schrijver ervan.
En het dagboek over zijn levenseinde bevat oases van verlichting, maar is toch vooral een woestijn van zelfmedelijden.

(…) Ziekte mag veel slechts in mensen aan het licht brengen, je krijgt in moeilijke tijden soms ook het beste van iemand te zien.
Ook dat heb ik met Hans Warren ervaren. Op een dag was er een griezelig gezwel op zijn hoofd.
Kwaadaardig, de plastische chirurg deed zijn werk, een reeks bestralingen volgde.
Ik begrijp het achteraf nog steeds niet, zijn moed, onze moed, de moed om de moed erin te houden.
We gingen dóór, met leven, met werken. Juist in deze weken werd een boek van hem gepresenteerd,
we regelden het zo dat hij op die feestelijke dag vroeg werd bestraald, de dag erna laat.