Een vriend voor de schemering verkoopt goed.Deze week staat het boek op nummer 10 in de Libris boeken top 10. Een week na verschijnen is de tweede druk al besteld.In Het Parool werd gisteren niet Warrens Vriend maar Molegraafs Wekkertje van 23:34besproken, door Arie Storm. Storm houdt niet van dagboeken, hij vindt Molegraafs essays over de gedichtenvan Warren ‘verreweg het interessantst’, ‘het zijn goedgeschreven stukken’. De stijl van Molegraaflaveert volgens Storm tussen rake observaties en clichématig taalgebruik. Storm besluit: ‘Ik zouzeggen: voor wie er tegen kan’.

In HP/De Tijd van deze week bespreekt Max Pam Een vriend voor de schemering.Pam stelt dat het geen toeval kan zijn dat Warrens werkelijke romandebuut pas nazijn dood verschijnt: Warren was geen ‘verzinner’ maar een dagboekschrijver. Wat in deze romanstaat, staat in zekere zin ook in de dagboeken, en daarin staat het beter. Toch heeft Pam het boek ‘geboeid’ gelezen en heeft hij na dit werk geen bezwaar tegen meer postuum werkvan Warren. Het verhaal is misschien sentimenteel, maar Warrens stijl houdt het boek overeind. Bovendien bevat het boek, aldus Pam, ‘een paar zeer ontroerende passages’, al gaat de verdrinkingsscène’over the top’. Het grootste deel van Pams stuk is gewijd aan het fenomeen van postume publicatiesen de rol van de erfgenaam. Hij besluit aldus:

(…) de lezer moet wel beseffen dat Warren in zijn tachtigjarige bestaan genoeg tijd heeftgehad om te publiceren wat hij wilde. Dat zijn toegewijde erfgenaam Mario Molegraaf dattachtigjarige leven wil verlengen, is begrijpelijk, maar er zal een moment aanbrekendat je denkt: zo is het wel genoeg. De dode is dood, hij moet het nu verder op eigen kracht doen.

Op de achterpagina van De Volkskrant schrijft Judith Janssen vandaag overEen vriend voor de schemering:

[het] is geschreven in het zorgvuldige proza van een dichter.Hoewel de vergelijkingen en beschrijvingen van het door Warren zo bewonderdeZeeuwse landschap veelvuldig de pagina’s vullen, staat er nergens een woord te veel.Warren heeft oog voor detail. Hij tekent zijn personages met de fijnheid vaneen ganzenveer; elke verandering in reactie, elke trek van de mond merkt hij op.De gevoeligheid waarmee Warren de eenzaamheid en de onvervulbare liefde vanzijn personages beschrijft, geeft het werk een weemoedige en melancholische sfeer.

In de PZC van zaterdag jl bespreekt Rolf Bosboom Een vriend voor de schemering datdeze week gaat verschijnen. Bosboom is zeer over het boek te spreken:

Het deel over de herenliefde in ’het tumultueuze straatleven’ van Parijs, waar Wouter zich een ’buitenkind’ voelt, zou in 1952 ongetwijfeld hebben geschokt. Niet door het onverbloemd erotische karakter – Geheim dagboek gaat in dat opzicht veel verder – maar door de vanzelfsprekendheid waarmee Warren erover schrijft, in de meeste letterlijke zin schaamteloos.De roman maakt niet alleen daarom indruk. Duidelijk wordt dat Ad den Besten, welbeschouwd, weinig literaire bezwaren kan hebben gehad. Het verhaal boeit, vooral door de wijze waarop de hoofdpersonen dromen najagen, romantisch als ze zijn, maar uiteindelijk worden ingehaald door de kille werkelijkheid van alledag, door de vergeefsheid van het bestaan.Warren toont zich een volgroeid stilist, die haarfijn die realiteit weet te beschrijven. De uitzonderlijk ontwikkelde zintuigen waarvan hij in zijn dagboek blijk geeft, benut hij ten volle. Het sterkst is dat bij de weergave van Wouters en Bahri’s worsteling in het water, die ook de lezer lijkt mee te sleuren.

Klik hier voor de site van de PZC om de volledige recensie van Rolf Bosboom te lezen.

In tegenstelling tot wat Kester Freriks beweerde in zijn recensie van ‘het wekkertje’ (NRC 7 januari), staat hetvoormalige huis van Warren aan het Pijkeswegje nog steeds overeind. De voormalige buren van Warren vertelden ons dat het huis inmiddels wel is verkocht en wordt bewoond door een jong gezin.