Een roos van Jericho
Gekozen door de redacteuren van de Hans Warren Homepage

In chansons schuilt soms een dolk:
’tout l’amour que j’ai…’ en wie de hese stem niet kent
die dat zong, afbrekend, op dat moment,
even slepend boven een mistig kanaal,
de Rotonde de la Villette, twaalf jaar geleden.

Tout l’amour que j’ai –
een roos van Jericho, zij overleeft
geslachten.
Tout l’amour que j’ai ligt in een doos,
een curiositeit, wat gênant.

Spelen met wat geen spel verdraagt:
het portretje, de enige schilfer realiteit
gered uit stof en stormen
en wat brieven, in dezelfde cassette,
een geheim geworden, voor mezelf,
in twaalf jaar.

Twaalf jaar, het is veel
als oost en west, haat en liefde
kloven splijten;
vooral twaalf jaar gewoon leven,
twaalf jaar redelijk gelukkig zijn
zónder.

Het is genoeg voor altijd,
om te koesteren als jeugd,
als alles wat trilt en geurt, over die grens,
voorbij, gehad.

De roos van Jericho kent haar kracht
en wil geen water meer zolang ik leef,
het bittere kruid leeft intens
in het dorste zand.

Hans Warren, Verzamelde Gedichten. (Amsterdam: Bert Bakker, 2002)