Dilmi Amour
mei 1970

(…)

Dilmi Amour, geloof het
geloof het niet, het staat op een graf
met een fallusvormige mohamedaanse steen
op het Franse Ereveld te Kapelle.
Zal ooit, vanuit een brandend bled
bij de woestijn nog iemand naar dit rijke dorp komen
en zeggen Dilmi was mijn minnaar, mijn zoon,
hij heette… laat het maar zo,
amour was zijn bijnaam, zijn leven, zijn boodschap.

16 mei 1940, – een avond als nu, smaragden weelde
onder de loden dreiging van een noodweer.
Was dat Dilmi amour, die kleine, tengere,
hij leek op Echnaton, iets prinselijks, verfijnds,
en in een welig dorp, heel ver van huis
maakt hij nog arabische muziek. Een meisje,
gek op zijn mooie ogen, gaf hem schuw een lekkernij.
De dag daarop lag hij dwars over straat,
besmeurd, vertreden, oprukkende duitsers
gaan over hem, – er bestaat een foto van,
een foto, zo beschamend, dat je hem diep wegbergt.

(…)

Hans Warren, Verzamelde Gedichten. (Amsterdam: Bert Bakker, 2002)